ແຜນທີ່ນີ້​ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນການສະເລ່ຍການໃຊ້ຈ່າຍຕໍ່​ຫົວຄົນ​ຂອງ​ແຕ່​ລະ​ບ້ານ. ກໍ່ຄືດັດຊະນີຂອງ ຄວາມບໍ່ສະເໜີພາບ, ການ​ວັດ​ແທກນີ້​ໄດ້​ຄຳນືງ​ເຖີງຄວາມ​ຢູ່​ດີ​ກິນ​ດີທາງເສດຖະກິດຂອງ​ພົນລະ​ເມືອງ ທັງໝົດ, ທຸກ ແລະ ຮັ່ງມີ, ບໍ່​ຄື​ກັບການ​ວັດ​ແທກອື່ນ, ທີ່ໄດ້ແນ່ໃສ່ພຽງແຕ່ບຸກຄົນ​ຜູ້​ທີ່​ດຳລົງ​ຊີວິດ​ຢູ່ລຸ່ມ​ເສັ້ນຂອງຄວາມທຸກຍາກ.
ພວກ​ເຮົາ​ຄາ​ດວ່າ​ການ​ສະ​ເລ່ຍ​ການ​ໃຊ້​ຈ່າຍ​ຕໍ່​ຫົວ​ຄົນ​ເພີ່ມ​ຂື້ນ, ອັດ​ຕາ​ຄວາມ​ທຸກ​ຈະ​ຕ່ຳ​ລົງ. ເຖີງ​ຢ່າງ​ໃດ ກໍ່​ຕາມ, ມັນ​ກໍ່​ເຮັດ​ໃຫ້​ປະ​ຫຼາດ​ໃຈ​ເຖິງ​ຄວາມ​ຄ້າຍ​ຄື​ກັນ​ຂອງ​ແຜນ​ທີ່​ນີ້​ກັບ​ແຜນ​ທີ່​ອັດ​ຕາ​ການ​ເກີດ​ຂື້ນ​ຂອງ ຄວາມ​ທຸກ​ຍາກ, ຫຼື ອີກ​ຄຳ​ເວົ້າ​ໜຶ່ງ​ແມ່ນ​ຄວາມ​ໃກ້​ຄຽງ​ຂອງ​ອັດ​ຕາ​ຂອງ​ຄວາມ​ທຸກ​ແມ່ນ​ຂື້ນ​ກັບ​ການ ສະ​ເລ່ຍ​ການ​ໃຊ້​ຈ່າຍ​ຕໍ່​ຫົວ​ຄົນ​ຂອງ​ບ້ານ. ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແລ້ວ​ຢູ່​ໃນ​ບັນ​ດາ​ບ້ານ​ທີ່​ທຸກ, ຄວາມ​ກ່ຽວ​ພັນ ລະ​ຫ່ວ​າງ​ທັງ​ສອງ​ແມ່ນ​ຂ້ອນ​ຂ້າງ​ໃກ້​ກັນ. ນີ້​ໄດ້​ແນະ​ນຳ​ວ່າ​ອັດ​ຕາ​ການ​ເກີດ​ຂື້ນ​ຂອງ​ຄວາມ​ທຸກ​ໃນ​ໝູ່​ບ້ານ ແມ່ນ​ມີ​ການ​ພົວ​ພັນ​ກັນ​ໜ້ອຍ​ໜື່ງ​ກັບ​ລະ​ດັບ​ສະ​ເລ່ຍ​ຂອງ​ການ​ໃຊ້​ຈ່າຍ​ຕໍ່​ຫົວ​ຄົນ​ໃນ​ບ້ານ ແລະ ລະ​ດັບ ຄວາມ​ບໍ່​ສະ​ເໝີ​ພາບ​ໃນ​ໝູ່​ບ້ານ​ແມ່ນ​ມີ​ບົດ​ບາດ​ໜ້ອຍ​ໃນ​ການ​ກຳ​ນົດ​ອັດ​ຕາ​ຂອງ​ຄວາມ​ທຸກ​ຍາກ.
ມັນ​ແມ່ນ​ຄວາມ​ເຊື່ອ​ໝັ້ນ​ຢ່າງ​ຫຍິ່ງ​ໃນ ສປປ ລາວ ແລະ ປະ​ເທດ​ອື່ນໆ ນັ້ນ​ກໍ່​ຄື​ລາຍ​ຮັບ​ທີ່​ເພີ່ມ​ຂື້ນ, ຊ່ອງ​ຫວ່າງ​ລະ​ຫວ່າງ​ຜູ້​ທຸກ ແລະ ຜູ້​ຮັ່ງ​ແມ່ນ​ເພີ້ມ​ຂື້ນ. ຂໍ້​ມູນ​ທີ່​ໄດ້​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ທີ່​ນີ້​ໄດ້​ຢືນ​ຢັນ​ວ່າ ທັດ​ສະ​ນະ​ໃນ​ບາງ​ລະ​ດັບ. ແຕ່​ຄວາມ​ກ່ຽວ​ພັນ​ລະ​ຫວ່າງ​ຄວາມ​ບໍ່​ສະ​ເໜີ​ພາບ ແລະ ການ​ໃຊ້​ຈ່າຍ​ຕໍ່​ຫົວ​ຄົນ​ແມ່ນ​ບໍ່​ມີ​ຄວາມ​ກ່ຽວ​ພັນ​ກັນ​ແບບ​ທຳ​ມະ​ດາ​ໂດຍ​ກົງ. ມີ​ຫຼາຍ​ພື້ນ​ທີ່​ທີ່​ມີ​ລາຍ​ຮັບ​ຕ່ຳ​ກໍ່​ມີ​ຄວາມ ບໍ່​ສະ​ເໜີ​ພາບ​ລະ​ດັບ​ສູງ​ຄື​ກັນ. ໃນ​ຄວາມ​ຈິງ, ໃນ​ຕົວ​ເມືອງ​ທີ່​ມີ​ລະ​ດັບ​ສູງ​ສຸດ​ຂອງ​ຄວາມ​ບໍ່​ສະ​ເໝີ​ພາບ ມີ​ທ່າ​ອ່ຽງ​ກາຍ​ເປັນ​ຕົວ​ເມືອງ​ຊື່ງ​ມີ​ຄວາມ​ຂອ້ນ​ຂ້າງ​ທຸກ​ຕໍ່​ກັບ​ການ​ໃຊ້​ຈ່າຍ​ຕໍ່​ຫົວ​ຄົນ​ທີ່​ຕ່ຳ​ກ່ວ​າ150 ລ້ານ​ກີບ/ເດືອນ. ນອກ​ຈາກ​ນີ້, ພື້ນ​ທີ່​ທີ່​ມີ​ລາຍ​ຮັບ​ຕ່ຳ​ມີ​ຂອບ​ເຂດ​ລະ​ດັບ​ຄວາມ​ກ້ວ​າງ​ຂອງ​ຄວາມ​ບໍ່​ສະ​ເໝີ​ພາບ​ກວ້າງ​ອອກ​ຕື່ມ, ໃນ​ຂະ​ນະ ທີ່​ເມືອງ​ທີ່​ມີ​ລາຍ​ຮັບ​ສູງ​ເບິ່ງ​ຄື​ວ່າ​ເຂົ້າ​ມາ​ຫາ​ຈຸດ​ດຽວ​ກັນ​ກັບ​ຕົວ​ເລກ​ທີ່​ຕ້ອງ​ຄູນ​ຂອງ Gini ປະ​ມານ 0.3 (ແຜນ​ທີ່1.3).

ຖ້າຫາກທ່ານຕ້ອງການແຜນທີ່ ທີ່ມີ
ຄວາມລະອຽດສູງ, ກະລຸນາດາວໂຫຼດຈາກ PDF