ຂະໜາດສະເລ່ຍຂອງເນື້ອທີ່ດິນການກະເສດຕໍ່ຄົວເຮືອນແມ່ນຂະໜາດຂອງພື້ນທີ່ດິນທັງໝົດທີ່ໄດ້ຖືກ ນຳໃຊ້ໂດຍບັນດາຜູ້ທີ່ເປັນເຈົ້າຂອງທັງໝົດສຳລັບການກະສິກຳ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງ, ຂະໜາດຂອງທີ່ດິນ ທີ່ຄົວເຮືອນນຳໃຊ້ກໍ່ໄດ້ອະທິບາຍໄວ້ໃນແຜ່ນທີ່ G.7 ສະບັບກ່ອນ. ການອະທິບາຍພາບໃນແຜ່ນທີ່ G.8 ແມ່ນສະແດງເຖີງການແບ່ງປະເພດຂອງຂະໜາດທີ່ດິນຕ່າງໆ ທີ່ໄດ້ຖືກນຳໃຊ້ໂດຍບັນດາຄົວເຮືອນເຊີ່ງ ມັນມີເນື້ອທີ່ນ້ອຍກວ່າ 1 ເຮັກຕາ, ລະຫວ່າງ 1 ຫາ 2 ເຮັກຕາ, 2 ຫາ 3 ເຮັກຕາ, 3 ຫາ 4 ເຮັກຕາ ແລະ ຫຼາຍກວ່າ 4 ເຮັກຕາ. ໃນປະເທດໜຶ່ງການເຮັດກະສິກຳພໍພຽງແຕ່ກຸ້ມກີນໃນຄອບຄົວແມ່ນຍັງຄົງມີ ບົດບາດເປັນກຸນແຈອັນໜຶ່ງທີ່ມີສຳຄັນທີ່ສຸດທາງດ້ານເສດຖະກິດ, ຂະໜາດສະເລ່ຍຂອງທີ່ດິນ ການກະເສດແມ່ນເປັນເຄື່ອງຊີ້ບອກທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດສຳລັບການວັດແທກຄວາມສາມາດໃນການຍືນຍົງ ຂອງການດຳລົງຊີວິດຂອງຄົວເຮືອນໃນເຂດຊົນນະບົດ. ຖ້າຄົວເຮືອນຫາກມີຫົນທາງເຂົ້າໄປເຖີງ ຕອນດິນທີ່ກວ້າງຂວາງໄດ້ສະນັ້ນຄວາມສ່ຽງຂອງການຕອບສະໜອງອາຫານທີ່ບໍ່ພຽງພໍ ແລະ ການ ຂາດລາຍໄດ້ກໍ່ແມ່ນໜ້ອຍ. ເຖີງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຖ້າຫາກວ່າຂະໜາດສະເລ່ຍຂອງເນື້ອທີ່ດິນການກະເສດຕໍ່ຄົວເຮືອນນັ້ນມີໜ້ອຍກວ່າ 1 ເຮັກຕານີ້ມັນໝາຍເຖີງຄວາມສ່ຽງໄພຕໍ່ກັບອາຫານທີ່ຈະບໍ່ ພຽງພໍທັງໃນລະດັບແຂວງ ແລະ ລະດັບຊາດ. ມັນຄວນໄດ້ຖືກຄຳນຶ່ງໄວ້ເຊັ່ນກັນວ່າ ບັນດາ ປັດໃຈອື່ນໆ ເຊັ່ນ: ປະເພດ ແລະ ຄວາມເອົາຈິງເອົາຈັງທາງດ້ານການກະສິກຳ, ສິ່ງທີ່ໄດ້ນຳໃຊ້, ການມີແຮງງານ ແລະ ອື່ນໆ. ແມ່ນພາກສ່ວນທີ່ສຳຄັນເຊັ່ນດຽວກັນ. ຍິ່ງໄປກ່ວານັ້ນຊາວກະສິກອນສ່ວນໃຫ່ຍຢູ່ໃນປະເທດ ລາວແມ່ນຍັງຄົງບໍ່ດຳເນີນກ່ຽວກັບວຽກງານກະສິກຳຢູ່ຈຸດເດີມນີ້ມັນກໍ່ຍັງມີຄວາມສຳຄັນເຊັ່ນກັນ. ເຖີງ ແມ່ນວ່າ, ຊາວກະສິກຳສ່ວນໃຫ່ຍເຫຼົ່ານີ້ອາດຈະມີພື້ນທີ່ນ້ອຍແຕ່ວ່າເຂົາເຈົ້າກໍ່ຍັງຄົງຂື້ນກັບປະເພນີ ກ່ຽວກັບຄວາມສາມາດໃນການນຳໃຊ້ເນື້ອທີ່ດິນ ທີ່ຄາດໄຖໄວ້ແລ້ວປ່ອຍໃຫ້ວ່າງເປົ່າ. ສີ່ງຊີ້ບອກເຫຼົ່ານີ້ ແມ່ນບໍ່ໄດ້ວັດແທກເຖິງການນຳໃຊ້ເນື້ອທີ່ດີນເຫຼົ່ານັ້ນ. ຍີ່ງໄປກວ່ານັ້ນປະຊາຊົນເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ ແມ່ນຍັງໄດ້ເຮັດກ່ຽວກັບກິດຈະກຳອື່ນໆ ຊຶ່ງມີຄວາມສຳຄັນຕໍ່ກັນຄວາມ ພໍຢູ່ພໍກີນເຊັ່ນ: ການລ້ຽງສັດ, ການເກັບເຄື່ອງປ່າຂອງດົງ ແລະ ລ່າເນື້ອ ແລະ ອື່ນໆ.
ອີງຕາມຜົນສຳຫຼວດຂອງພົນລະເມືອງ ແລະ ທີ່ຢູ່ອາໃສຂອງປີ 2005 ຂະໜາດສະເລ່ຍຂອງເນື້ອທີ່ດິນ ກະສິກຳໃນທົ່ວປະເທດແມ່ນ 2.11 ເຮັກຕາ. ຮູບແບບກ່ຽວກັບໄລຍະທີ່ໄດ້ແຕ້ມໄວ້ຢູ່ໃນແຜ່ນທີ່ G.8 ສະແດງໃຫ້ເຫັນສອງທ່າອ່ຽງທົ່ວໄປ. ຂັ້ນທຳອິດແຜນທີ່ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນການເພີ້ມຂື້ນຂອງຂະໜາດ ເນື້ອທີ່ດີນກະສິກຳ. ສີ່ງນີ້ໄດ້ເລີ່ມຈາກບໍລິເວນເຂດພູດອຍຊຶ່ງຂະໜາດສະເລ່ຍຂອງເນື້ອທີ່ດິນແມ່ນ ໜ້ອຍກວ່າເນື້ອທີ່ສະເລ່ຍຂອງປະເທດ ແລະ ຍັງສືບຕໍ່ໄປເຖິງເນື້ອທີ່ດິນຕາມທົ່ງພຽງທີ່ລຽບຕາມແຄມ ແມ່ນ້ຳຂອງເຊິ່ງຂະໜາດຂອງເນື້ອທີ່ດິນດັ່ງກ່າວແມ່ນມີຫຼາຍກວ່າເນື້ອທີ່ສະເລ່ຍແຫ່ງຊາດ. ຂັ້ນທີສອງ ແຜນທີ່ແມ່ນໄດ້ສະແດງເຖິງຄວາມແຕກຕ່າງແບບພິເສດລະຫວ່າງແຂວງຕ່າງໆ. ພວກເຮົາໄດ້ສັນນິຖານ ໄວ້ວ່າແຂວງເຫຼົ່ານີ້ມີີຄວາມເປັນໄປໄດ້ກຽ່ວກັບການກະສິກຳ ແລະ ລະບົບນິເວດວິທະຍາເກືອບຄ້າຍ ຄືກັນ. ຕົວຢ່າງ: ແຂວງຫລວງພະບາງຂະໜາດສະເລ່ຍຂອງເນື້ອທີ່ດິນການກະສິກຳແມ່ນ 2.26 ເຮັກຕາ ແຕ່ຢູ່ໃນແຂວງໃກ້ຄຽງຄືແຂວງຫົວພັນແມ່ນ 0.77 ເຮັກຕາ.
ສາຍເຫດຂອງຮູບແບບທີສອງທີ່ພວກເຮົາສາມາດເຫັນໄດ້ແມ່ນອາດເປັນຍ້ອນວ່ານະໂຍບາຍຕ່າງໆ ຂອງແຕ່ລະແຂວງກ່ຽວກັບກຳມະສິດທີ່ດິນ ແລະ ການຕະຫຼາດ. ເຊີ່ງໄດ້ນຳສະແດງໃນແຜ່ນທີ່ G.7, ທີ່ດິນໃນແຂວງຫົວພັນຍັງເປັນເນື້ອທີ່ສ່ວນລວມຢູ່ ແລະ ສະນັ້ນທີ່ດິນການກະເສດທີ່ພໍຈະຈັດໃຫ້ບັນດາ ຄົວເຮືອນເປັນກຳມະສິດແມ່ນໄດ້ຖືກຈຳກັດ. ໃນແຂວງຫລວງພະບາງ, ການເຂົ້າໄປເຖີງພື້ນທີ່ດິນທີ່ ກວ້າງຂວາງນັ້ນເບິ່ງແລ້ວຄ້າຍຄືວ່າງ່າຍດາຍກວ່າ.
ຮູບແບບທີ່ສະແດງເຖີງການເພີ້ມຂື້ນຂອງບັນດາຂະໜາດພື້ນທີ່ດິນເລີ້ມຈາກບ່ອນທີ່ສູງຈົນໄປເຖີງ ບັນດາພື້ນທີ່ທົ່ງພຽງແມ່ນສາມາດອະທິບາຍໃຫ້ເຫັນໄດ້ນິຍາມຂອງຕົນຊີ້ບອກ, ເຊີ່ງເລັ່ງໃສ່ການກະສິກຳ ແບບຖາວອນ. ຍີ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ສອງປັດໄຈທີ່ສຳຄັນສາມາດອະທິບາຍໄດ້ເຖິງການເພີ່ມຂື້ນຂອງພື້ນທີ່ ເຫຼົ່ານັ້ນ. ປັດໄຈທີ່ໜຶ່ງ ແມ່ນການມີເນື້ອທີ່ດິນທີ່ເໜາະສົມສຳລັບການກະສິກຳທັງໝົດ ແລະ ລວມທັງ ຄຸນນະພາບຂອງມັນໃນ ບັນດາຂໍ້ກຳນົດຂອງລັກສະນະພູມີປະເທດ ແລະ ພື້ນດິນ. ປັດໄຈທີ່ສອງແມ່ນ ການມີກຳລັງແຮງງານ ແລະ ເຄື່ອງຈັກສຳລັບການປູກຝັງທາງດ້ານການກະເສດ. ສ່ວນຫຼາຍຂອງ ຄົວເຮືອນໃນເຂດພື້ນທີ່ສູງອາດຈະມີບັນຫາຍ້ອນວ່າຂາດຈຳນວນກຳລັງຜູ້ອອກແຮງງານ (ສົມທຽບກັບ ອັດຕາສ່ວນການເພິ່ງພາອາໃສ ໃນແຜນທີ່ B.5) ແຕ່ມັນກໍ່ຍັງຂາດແຄນເຄື່ອງຈັກເຊັ່ນກັນ ແລະ ເງິນທຶນ ອີກດ້ວຍ.
ຖ້າຫາກທ່ານຕ້ອງການແຜນທີ່ ທີ່ມີ
ຄວາມລະອຽດສູງ, ກະລຸນາດາວໂຫຼດຈາກ PDF